PŁYTKA KOLCZASTA
Nowoczesny podstawowy element złączny do drewna stosowany do produkcji przemysłowej wiązarów. Jest to specjalny stalowy łącznik z blachy ocynkowanej lub nierdzewnej z wytłoczonymi krótkimi, zaokrąglonymi kolcami, gęsto i równomiernie rozłożonymi na jej powierzchni, które doskonale przenoszą obciążenia nie powodując rozwarstwienia drewna. Płytki kolczaste są wtłaczane jednym uściskiem za pomocą specjalnych wysokotonowych pras (18-50 ton) w zetknięte ze sobą elementy drewniane. Elementy te powinny być jednakowej grubości. Zastosowanie takiej metody daje bardzo trwałe, stabilne połączenie o dużej wytrzymałości.
Mogą być używane wszędzie tam, gdzie istnieje potrzeba połączenia elementów w jednej płaszczyźnie pod dowolnym kątem oraz przenoszenia obciążeń. Głównie stosowane przy produkcji wiązarów i usztywniania konstrukcji rogów ścian szkieletowych.
Zalety połączeń przy pomocy płytki kolczastej
- Zdolność łączenia dwóch elementów w jedną płaszczyznę o dużej sile połączeń, przewidywalnej wytrzymałości, precyzyjnie wyliczonej przez specjalistyczny program inżynierski Pamir.
- Znakomita zdolność przenoszenia obciążeń na styku dwóch elementów, z jednego na drugi.
- Możliwość uzyskania połączeń tak mocnych jak sama tarcica z powodu braku koncentracji naprężeń w miejscu zastosowania płytki kolczastej jako łącznika; w przeciwieństwie do połączeń tradycyjnych: gwoździowych i klejonych.
- Wykorzystanie możliwości tarcicy, mającą bardzo dobrą relację wytrzymałości do wagi. Dzięki mocnemu połączeniu, jakie daje płytka kolczasta konstrukcja z tarcicy staje się konkurencyjną alternatywą pod względem ekonomicznym wobec drewna klejonego, stali czy żelbetu.
- Płytki kolczaste posiadają Aprobatę Instytutu Techniki Budowlanej.
Historia płytki kolczastej
1952 – Caroll Sandford (Floryda)wynalazł pierwsze metalowe płytki łącznikowe do wiązarów. W USA spopularyzowały się szybko i z dużym sukcesem, zwłaszcza w regionach zagrożonych huraganem, gdyż w porównaniu do więźby tradycyjnej konstrukcja wiązarowa posiadała wyższą odporność na siłę wiatru.
1955 – Calvin Jureit (Miami) zmodernizował prototyp, opracował model, który nie potrzebował dodatkowego gwoździowania o nazwie Gang-Nail.
1960 – powstaje Truss Plate Institute – instytucja ta ustala standardy i uzyskuje aprobaty dla nowych łączników.
1972 – Stanley K. Suddarth (Purdue Uiwersity) – powstaje pierwszy program komputerowy do projektowania wiązarów.
Lata 70-te – technologia amerykańska przenosi się do Europy, najpierw do Szwajcarii, Norwegii, Belgii
1976 – powstają pierwsze europejskie zakłady płytek kolczastych, zakłady producentów wiązarów rozprzestrzeniają się na całym świecie.
Przykład zyskiwania popularności w Szwecji:
1970 – 1% wykonanych więźb, 1980 – 40%, 2000- 99% rynku.
Obecnie konstrukcje z wykorzystaniem płytki kolczastej dominują w większości krajów europejskich, głównie w Skandynawii, Wielkiej Brytanii, Francji, ale także na innych kontynentach: w Afryce, Azji, Australii. Bliżsi nam sąsiedzi, Czesi ,wznoszą w tej technologii już co drugi dach, również coraz więcej Niemców wybiera konstrukcje wiązarowe.
